Reality Check – Nathan Drake is een koelbloedige klootzak
De Uncharted-reeks staat bekend om haar filmische verhaalvertelling, avontuurlijke gameplay en exotische locaties. Hoofdpersoon Nathan Drake gaat in deze games op pad om legendarische schatten en lang vergane beschavingen te ontdekken, vergezeld door zijn mentor Victor Sullivan en love interest Elena Fisher. Drake is de Indiana Jones van deze tijd; charismatisch, avontuurlijk en goed met de vrouwen. Maar als we eens goed kijken wat er schuilgaat achter Nate’s knappe kop en flirterige grapjes, zien we een heel ander persoon; een hebzuchtige schatzoeker die over lijken gaat om te krijgen wat hij wil.
Ik begeef me met deze uitspraak op dun ijs. Binnen enkele dagen na plaatsing van dit artikel zal ik waarschijnlijk bombrieven van wanhopige Uncharted-fans ontvangen, als ik voor die tijd nog niet publiekelijk gelyncht ben ten minste. Maar laat me het even uitleggen.
Het begint allemaal in het eerste deel, Uncharted: Drake’s Fortune. Nathan Drake en journaliste Elena Fisher zitten op een boot midden op de oceaan en hebben net duikwerkzaamheden verricht, als ze worden aangevallen door piraten. Ze zijn zich er volledig van bewust dat ze illegaal bezig zijn en dat hun archeologische vondsten van de zeebodem beter geheim kunnen blijven. Dat hiervoor een paar getuigen moeten sterven, nemen ze op de koop toe.
Nate is een schatzoeker zonder remmen, die over lijken gaat om te krijgen wat hij wil.
Nu goed, dit voorval kan ook gezien worden als zelfverdediging tegen moordlustige mercenaries, dus geven we ze het voordeel van de twijfel. Wat er hierna gebeurt, is echter veel belangrijker. Elena en Nate zijn de dans ontsprongen en keren veilig terug naar hun basis. Ze zijn uit de problemen en hebben de mogelijkheid om eieren voor hun geld te kiezen. Om te beslissen dat het allemaal veel te gevaarlijk wordt om door te gaan. Maar deze beslissing wordt niet genomen.
Sterker nog, Drake en consorten storten zich in een roekeloze zoektocht naar een eeuwenoude schat op een Indonesisch eiland, waarbij honderden vijanden het leven moeten laten. Er zijn namelijk meer kapers op de kust en geen van de schatzoekers is van plan de buit te delen. Ditzelfde scenario herhaalt zich in de andere delen; Nate grijpt iedere keer de mogelijkheid aan om een volstrekt onverantwoorde schattenjacht te beginnen waarin het aantal bijna-doodervaringen niet op een paar handen te tellen is.
De drijfveer hierachter lijkt hebzucht te zijn. Om bij die schatten van mythische proporties te komen, laat Drake niemand in zijn weg staan. Het doel heiligt hierbij alle middelen, zelfs moord. Toegegeven, de vijanden zijn ook niet al te diplomatiek; bij veel confrontaties beginnen ze te schieten zodra ze je zien. Maar wat zou jij doen als je halve vriendengroep al is omgelegd door deze avonturier? Nate en de zogenaamde slechteriken zijn uit hetzelfde hout gesneden, met één belangrijk verschil. In tegenstelling tot de piraten met theedoeken om hun hoofd, bespeelt Drake met zijn charisma de kijker en laat deze denken dat hij een toffe peer is. De bad guys worden als dusdanig afgeschilderd, maar eigenlijk gaat de grootste bedrieger vrijuit.
Niet alleen Drake heeft deze zorgwekkende mindset. Ook Elena weet heel goed hoe ze met een geweer om moet gaan en is niet bang het te gebruiken, wat op zijn minst opmerkelijk is voor een gerespecteerde journaliste. Net als Drake’s mentor Sully communiceert zij af en toe voorzichtig naar Nate dat er wel erg grote risico’s aan kleven, maar gaan vervolgens gewoon mee in zijn voortzetting van het moordfestijn. Manipuleert Drake zijn vrienden zo erg dat ze hem volgen ongeacht de consequenties, of hebben we te maken met een hele groep die niet goed snik is?
Het opvallendste is misschien nog wel het gebrek aan reflectie dat de karakters hebben. Na ieder avontuur eindigen we met een mooie zonsondergang of een vrolijke wandeling met hier en daar een grapje. Maar enige vorm van berouw om het beroven van honderden levens, lijkt bij geen enkel personage present te zijn. Ze gaan uiteindelijk bij ieder avontuur met lege handen weg, om zich binnen no time weer op de volgende dodemansrit te storten. De één noemt het doorzettingsvermogen, de ander krankzinnigheid.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind Uncharted een toffe gameserie, met als grote kracht de filmische vertelling en charismatische personages. Maar is dit niet een masker om hun ware aard te verhullen? Als we met een nuchtere, objectieve blik kijken, is Nate een schatzoeker zonder remmen die over lijken gaat om te krijgen wat hij wil. Dat hij uiteindelijk nooit zijn doel bereikt, maakt hem misschien alleen maar gevaarlijker en wanhopiger. Wie weet wat hij in de nieuwe Uncharted voor de PlayStation 4 zal uitspoken? We zullen binnenkort zien wat Naughty Dog voor ons in petto heeft, maar dat Nate niet te stoppen is, staat als een paal boven water.