Hands-on – Styx: Master of Shadows – Alles behalve next-gen
Dit jaar stond Gamescom in het teken van de tweede lading games voor de nieuwe consoles. De meesten hiervan weten halen het onderste uit de kan en leveren indrukwekkende technische prestaties af, maar helaas is dat niet bij elke game het geval. Styx: Master of Shadows is een stealthgame van de kleine Franse studio Spiders en doet op vrijwel elk vlak gedateerd aan.
In de speelsessie maakte ik het begin van de game mee. We vinden het hoofdpersonage Styx, een geniepige goblin, in de Tower of Akenash. In dit enorme bouwwerk staat de World Tree en het sap hiervan geeft de eigenaar onbeschrijfelijke krachten. Er verschijnen dollartekens in de ogen van Styx en in een poging om naar binnen te komen, wordt hij gevangengenomen door de guards van de toren. Na deze lange en vrij saaie cutscene kunnen we eindelijk aan de slag met de game.
Styx’ eerste stap richting ontsnapping is het terugkrijgen van zijn dagger. Ik sluip langs een paar onoplettende wachters door onder tafeltjes te kruipen en in de schaduw te blijven. Styx is een stuk kleiner dan de mensen en dankzij zijn donkere kledij valt hij niet op in het donker. De game draait grotendeels om het manipuleren van de omgeving om zo ongezien te kunnen voortbewegen. Zo kan het groene mannetje fakkels uitblazen om niet gezien te worden, hoewel de controls hiervoor lang niet altijd lekker meewerkten.
Uiteindelijk vind ik na wat sluipen en klauteren de dolk terug en al snel kom ik in mijn eerste gevecht met een wachter. De combat wordt met één knop bediend en draait puur om timing; blokkeer driemaal de aanval van de tegenstander en vervolgens kan je hem afmaken. Helaas bevatte dit weinig diepgang en leek het onmogelijk om je op meerdere vijanden te richten; als je tegen meer dan één tegenstander vecht, is de kans groot dat je een hoop schade oploopt waar je niets tegen kunt doen. Ik begrijp dat je in een stealthgame kwetsbaar bent en wordt ontmoedigd om de confrontatie aan te gaan, maar wanneer het vechten simpelweg niet werkt en oneerlijk is, dan kan je wel spreken van een flinke designfout.
Onopgemerkt blijven dan maar. Ook dit is geen makkelijke taak, en wederom ook geen leuke. Het leveldesign in Styx is namelijk erg lineair en biedt geen ruimte om af te wijken van het pad dat de ontwikkelaar voor de speler heeft uitgezet. Dit in combinatie met de hoekige opbouw van de krappe omgevingen en de strakke patrouilles van guards, deed meer denken aan een game die aan het begin van de vorige generatie zou zijn uitgekomen, dan een game voor de nieuwe generatie consoles. Ook op grafisch gebied maakt Styx geen grote indruk. Het character model van Styx kent mooie texturen en de animaties ogen leuk, maar helaas zien de omgevingen en vijanden er vrij bruin en ongeïnspireerd uit.
Ik was benieuwd naar Styx: Master of Shadows, maar na mijn speelsessie is dat gevoel bekoeld. Deze game had zeven jaar geleden moeten uitkomen, maar nu voelt het simpelweg te verouderd en op sommige vlakken zelfs broken aan. Ik hoop dat Spiders nog genoeg aanpassen zal maken voordat de game in de winkel ligt, maar gezien het basisdesign dusdanig storend is, dan betwijfel ik of Styx: Master of Shadows nog te redden valt.
