Review: CounterSpy – Charmerend sluipen

CounterSpy is liefde op het eerste gezicht. Toen ik de laatste trailer van de game zag, wist ik al dat dit een must-have zou worden, maar is deze cell-shaded 2D-platformer dan toch echt een stealth game die je niet mag missen?

Nou, dat ligt eraan. Als je thuis bijvoorbeeld een Vita hebt liggen die toch maar stof aan het verzamelen is, dan is CounterSpy echt een game die de 12,99 waard is. Als je dan een PS4 hebt staan, dan is er veel meer te spelen, van een hogere kwaliteit. Maar voordat ik meteen ga zeggen dat je nu je PSN-tegoed moet opwaarderen om deze shooter te downloaden, kun je eerst zelf beslissen alsof dit avontuur in de Koude Oorlog iets voor jou is.

Zoals hierboven al staat, is CounterSpy een mix tussen een 2D-platformer met stealth elementen, die tegelijkertijd een third-person shooter is, tijdens de Koude Oorlog. Misschien heb je daar even wat context bij nodig, en die geeft de game je zelf ook, ook al is het maar een flinterdun laagje aan context.
Jij speelt als een agent van de organisatie C.O.U.N.T.E.R., een mysterieuze organisatie die tijdens het hoogtepunt van de Koude Oorlog agenten naar nucleaire basissen van de VS en de USSR stuurt, om zo de wereld te redden van een nucleaire oorlog.
Deze Koude Oorlog is niet precies dezelfde die zich echt heeft afgespeeld, want in CounterSpy willen de VS en USSR niet elkaar verdampen door atoomwapens, maar de maan. Beide kanten willen zo snel mogelijk atoombommen naar de maan sturen, zodat die wordt vernietigd, en daarna de hele wereld. CounterSpy is duidelijk dus niet geschreven door een auteur van de New York Times, en is ook geen intens drama dat zich afspeelt tijdens een van de belangrijkste tijden in onze korte geschiedenis als mens. Nee, CounterSpy moet het van het verhaal niet hebben, maar dat maakt niets uit, want de game speelt als een droom.

Elk level begint in een 2D perspectief, en zo zul je de game voor het grootste gedeelte ook spelen, maar wanneer je wordt gezien door soldaten van de VS of USSR, heb je vaak de mogelijkheid om het perspectief a la Deus Ex: Human Revolution in een derde persoonsperspectief te zetten, om daarna met een van de vele wapens de vijanden van het leven te beroven. En dit werkt bijzonder goed, je kunt in alle rust uit cover schieten om daarna de vijanden af te knallen, ook al reageren die hier soms niet perfect op, want de AI van de vijanden is niet perfect, en dit is nu juist een must voor een stealth game.
Tijdens je missie voor wereldvrede zul je een hoop obstakels tegenkomen die je niet alleen willen omleggen, maar ook je “Defcon” level omhoog kunnen halen. Het Defcon-systeem kun je vergelijken met het heat-level van GTA. Elke keer dat je door een camera word gespot gaat je Defcon-level omhoog, en wanneer dat zijn maximum bereikt lanceert iedereen zijn raketten en heb je een korte tijd om naar het einde van het level te sneaken. En dit kun je redelijk snel doen, want elk level is willekeurig gegenereerd en duurt ongeveer een kwartier, waardoor CounterSpy wel een hele korte game word. De wereld kan al in meer dan vier uur worden gered, en dit is waarin de Vita perfect is.

 

Op de screenshots hierboven kun je al zien dat CounterSpy een game met een hele eigen stijltje heeft. Elk level heeft een ander soort “propaganda”, die de andere kant besmeerd. De Amerikaanse basissen hebben bijvoorbeel Engelse posters die de overwinning promoten, en de USSR levels zijn helemaal in het Russisch.
Dit geeft CounterSpy een sfeer en look die mij wel beviel, want zelfs op Vita is de game prachtig en op dat platform komt de game echt tot zijn recht. De game heeft nooit last van framerate-drops en de cell-shaded stijl was prachtig op mijn OLED schermpje. De stijl is charmant en deed me meteen denken aan Team Fortress 2, op een goede manier natuurlijk.